'nJoy Media / Overigen / Prototype

/ prototypes... / michael sheehan

Ferrari Daytona's Prototypes

Ferrari faced increased competition in the super-car market in the late 1960's. It is interesting to look back to that time and review the many exotic cars available for about $20,000. With its sidewinder V-12, the Lamborghini Miura was unquestionably the most exotic car available. For those who liked Italian good looks with American muscle-car performance, the Maserati Ghibli, the Bizzarrini 5000 GT, the Iso Grifo and the De Thomaso Mangusta all offered world-class performance. For those who prefer what the British like to call "performance with grace" Aston Martin offered the luxurious DB-6 and the more competition-oriented DB-S.

The market was crowded and all limited production manufacturers were faced with the costs and complexities of the new USA smog and safety laws, which went into effect January 1, 1968. These new laws would become more stringent every year! Additionally, the buyers expected more performance and more luxury every year. Air conditioning, power windows and effortless cruising at 150 mph plus were minimum standards for the supercar of that time.

The 275 GTB series was overdue to be replaced and it was assumed the new Ferrari berlinetta would have to be more than just a logical evolution of the 275 GTB/4. At the minimum, it would have an engine of at least 4.4 litres, and all of the expected luxury features.

Pininfarina's first-design studies for the 275 GTB/4 replacement were dated December 10, 1966, and were initially identified as "Berlinetta su telaio 330 GTC" or Berlinetta on a 330 GTC chassis. The first design study featured a 275 GTB/4 type nose with a new style cockpit and rear body.

Leonardo Fioravanti of Pininfarina was Chief Styling Designer for not only the Daytona, but also for the 206 GT and all other Ferraris up to the 288 GTO of 1985! In early 1967, his staff started work on the more detailed drawings necessary to build the first prototype, identified in house as "Nuova Berlinetta Scaglietti" or new Scaglietti berlinetta.

For a little extra history, in the 1967 Daytona 24 Hours, the GT-40 Fords were beaten in a 1-2-3 victory by the Ferrari "P" cars which crossed the finish line three abreast! In honor of this victory, Enzo Ferrari had planned to use the name "Daytona" for his newest berlinetta and, in fact, this was the internal designation for the car at the factory in 1967. A leak of the name to the public apparently annoyed Ferrari so much that he dropped the name "Daytona" in favor of the traditional number/letter designations. Ironically, the name has stuck.

After the first two Scaglietti-built variations of the body were built and tested, the final design was built by Pininfarina and introduced at the Paris Auto Show in October, 1968. The main change from the earlier prototypes, and from tradition, was the horizontal perspex covering for the headlights. This would be later be modified by the "pop-up" headlights for the USA market, as mandated by safety legislation, which were ultimately adapted for all markets.

While the Miura is today a footnote in automotive history, it was the Daytona's main market competition in the late 60's. Road & Track magazine's Daytona road test, October, 1970, summarized the Miura/Daytona competition by declaring the Daytona the winner and said "the fastest and best GT is not necessarily the most exotic."

Road & Track also said "it's not the most exotic...so it can't have the exotic shape of a mid-engined car or the fascinating sight of engine-transaxle units turned sideways and revealed by lifting half the body. It doesn't have the outright handling capability of the mid-engine car either". What the Daytona delivered was the "greatest all-around blend of speed, handling and refinement."

The Daytona was "the" supercar of the 60's and into the 70's. This author can best summarize the Daytona's staggering performance by saying "it's good for 60 mph in first, 85 mph in second, 115 mph in third, 150 mph in fourth, and there is still one gear left for those who wanta go really fast!"

The prototype/pre-production cars are as follows:

S/n 10287 Scaglietti "Prototipo".

The first Daytona Prototype. Originally color grigio. Completed in early 1967, used for testing at the Modena Autodromo. Apparently never shown at any auto shows. Built on a standard 275 GTB/4 chassis with 275 GTB/4 brakes and suspension. Basically built to the original Pininfarina design, it looked much like a 275 GTB/4 from the windshield forward and a Daytona from the windshield back. This is the only known Ferrari built with a Tipo 243 engine, which is basically a Tipo 209 (330) block fitted with three-valve heads. Because of the narrow valve angle, there is only one large cam cover per head. This engine also has dual ignition with twin plugs per cylinder. First sold to Italy, then in the USA. Sold to Switzerland in 1988. See for further information the Histroy of 10287 elsewhere !

S/n 11001 Scaglietti "Prototipo".

The second Daytona Prototype. Original color silver. Completed in 1967, used for testing at the Modena Autodromo where it was photographed by Pete Coltrin. Sold to Luigi Chinetti Motors and shown at the 1969 New York Auto Show along with S/N 12301. Built on a 275 GTB/4 frame, suspension and brakes but fitted with a "Daytona" style body having 275 GTB/4 nose with unusual flat headlight covers. The engine is also 275 GTB/4. This is the car identified in factory correspondence as a "275 GTB/4 Daitona". Spent its early years in the USA, then sold to Switzerland in 1987 where it still lives today.

S/n 11795 365 GTB/4 Pininfarina "Prototipo".

The third Daytona prototype, the only Pininfarina-built prototype and the first of the prototypes to receive the 365 4-cam engine. Original color red. The 1968 Paris Show Car, on the Pininfarina stand. Also used for 365 GTB/4 homologation papers. The chassis, engine, frame and suspension are more or less standard Daytona. Covered "Daytona style" headlights. General appearance of a standard Daytona but abbreviated trunk lid (not cut down into rear body panel) and unusually wide rear wheels. Engine type 251 (standard Daytona), with non-standard headers. The first prototype to be fitted with power windows and air conditioning. Sold December 1970 to Arturo Merzario, a Ferrari factory team driver. Repainted dark blue. Imported into the USA 1977. Restored in red with black and shown at the 1994 Pebble Beach Concours, awarded a second in class. Numerous other concours awards. Still in the USA.

S/n 11929 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

The fourth Daytona Prototype built. Original color white, shown at the 1968 Turin Auto Show. Probably sold to Ignazio Giunti, a Ferrari factory driver. Later converted to a Spyder in Europe. Imported into the USA and still in the USA.

S/n 12037 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

The fifth prototype/first production prototype. Originally light blue metallic. Shown on the Ferrari stand at the 1968 Paris Auto Show, then shown as a "press car" at Silverstone in September 1969 then returned to the factory. Ing. Cocozza, the "father of the Daytona" and a factory test driver, was killed driving this car in November 1969. The car was destroyed and no longer exists.

S/n 12301 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

As per Ferrari Circolare Tecnica N. 155, identified as the first production 365 GTB/4. 1969 New York Auto Show car, shown with second prototype, S/N 11001. Pale yellow with a black and red interior. S/N 12301 was shown with a "dummy" engine. Returned to the factory and fitted with a running engine. Basically a standard Daytona but with "thinner" bumpers, slightly different shape to the door and 1/4 window glass. In Southern California its entire life.

Ferrari Market Letter August 17, 1996.

Ferrari Daytona's Prototypes

Ferrari werd geconfronteerd met een toenemde concurrentie in de Super automarkt in de late jaren 1960. Het is interessant om terug te kijken naar die tijd en de vele exotische auto's -beschikbaar voor ongeveer $20.000- eens de revue te laten passeren. Met de sidewinder V-12 was de Lamborghini Miura ongetwijfeld de meest exotische beschibare auto. Voor degenen die graag mooi Italiaanse spul zien, met Amerikaanse muscle-car prestaties... de Maserati Ghibli, de Bizzarrini 5000 GT, de Iso Grifo en de De Thomaso Mangusta boden alle prestaties van wereldklasse. Voor degenen die liever -wat de Britten willen noemen- "prestaties met elegance" zien, bood Aston Martin de luxe DB-6 en de meer concurrentie-georiënteerde DB-S.

De markt was druk en alle productiefabrikanten werden geconfronteerd met de kosten en complexiteit van de nieuwe regels in de Verenigde Staten aangaande uitstoot en veiligheidswetten, die 1 januari 1968 van kracht werden. Deze nieuwe wetten zouden elk jaar strengere worden! Bovendien verwachtte de kopers elk jaar steeds meer prestaties en luxe. Airconditioning, electrische ramen en moeiteloos cruisen met ruim 200km op de teller werden minimumnormen voor de supercar van die tijd.

De 275 GTB serie was te laat om te worden vervangen en er werd aangenomen dat de nieuwe Ferrari Berlinetta meer zou moeten zijn dan alleen een logische evolutie van de 275 GTB/4. Op zijn minst zou er een motor van ten minste 4.4 liter in moeten liggen en van alle verwachte luxe functionaliteit zijn voorzien.

De eerste ontwerpstudies door Pininfarina voor de vervanging van de 275 GTB/4 waren gedateerd 10 December 1966 en in eerste instantie geïdentificeerd als "Berlinetta su telaio 330 GTC" of Berlinetta op een 330 GTC chassis. De eerst ontwerpstudie betrof een 275 GTB/4 type neus met een nieuwe cockpitstijl en achterzijde.

Leonardo Fioravanti van Pininfarina was Chief Styling ontwerper voor niet alleen de Daytona, maar ook voor de 206 GT en alle andere Ferraris tot de 288 GTO van 1985! In begin 1967 begon zijn personeel met de meer gedetailleerde tekeningen, die nodig waren om het eerste prototype te bouwen, intern geidentificeerd als "Nuova Berlinetta Scaglietti" of nieuwe Scaglietti Berlinetta.

Voor een beetje extra geschiedenis, in de 24 uren van Daytona in 1967, werden de Fords GT-40 verslagen in een 1-2-3 overwinning van de Ferrari 'P' auto's, die de finishlijn bnaast elkaar passeerden! Ter ere van deze overwinning had Enzo Ferrari gepland om de naam "Daytona" voor zijn nieuwste Berlinetta's te gebruiken en, in feite, was dit de interne benaming voor de auto in de fabriek in 1967. Een lek van de naam naar het publiek ergerde Ferrari zo veel, dat hij de naam "Daytona" liet vallen in het voordeel van de traditionele nummer/letter benamingen. Ironisch genoeg bleef de naam altijd hangen.

Nadat de eerste twee Scaglietti-gebouwd variaties van de nieuwe body werden gebouwd en getest, werd het definitieve ontwerp gebouwd door Pininfarina en geïntroduceerd op de Parijs Auto Show in oktober 1968. De belangrijkste verandering van de eerdere prototypes en traditie, was de horizontale plexi afdekking van de koplampen. Dit zou later worden gewijzigd door de "pop-up" koplampen voor de markt in de VS, zoals voorgeschreven door de veiligheidswetgeving, die uiteindelijk werd aangepast voor alle markten.

Terwijl de Miura vandaag de dag een voetnoot is in de geschiedenis van de auto-industrie, was het de Daytona concurrentie op de belangrijkste markt in de late jaren 60. Road & Track magazine's test van de Daytona op de weg, in oktober 1970, vatte de concurrentie Miura/Daytona samen door te verklaren, dat de Daytona de winnaar was en stelde: "De snelste en beste GT is niet noodzakelijkerwijs de meest exotische."

Road & Track zei ook "het is niet de meest exotische... dus het kan niet de exotische vorm van een middenmotorauto hebben, of de fascinerende aanblik van motor door het optillen van de helft van de carrosserie. Het heeft evenmin niet het handelend vermogen van een middenmotor auto". Wat de Daytona leverde was de "grootste all-around mix van snelheid, handelbaarheid en verfijning."

De Daytona was de supercar van de jaren 60 en begin jaren 70. Deze auteur kan best de Daytona duizelingwekkende prestaties samenvatten door te stellen: "hij is goed voor 90 km/uur in eerste, 125 km/uur in tweede, 170 km/uur in derde, 225 km/uur in vierde... en dan er is nog steeds een versnelling over... voor degenen die echt snel willen...!"

De productie / pre-productie auto's ziet er als volgt uit:

S/n 10287 Scaglietti "Prototipo".

Het eerste Daytona Prototype. Oorspronkelijk kleur grigio. Voltooid in begin 1967, gebruikt voor het testen op de Autodromo Modena. Blijkbaar nooit vertoond op auto shows. Gebouwd op een standaard 275 GTB/4 chassis met 275 GTB/4 remmen en vering. In principe gebouwd aan de hand van het oorspronkelijke ontwerp van Pininfarina, leek het veel meer op een 275 GTB/4 vanaf de voorruit en een Daytona vanaf de achterkant van de achterruit. Dit is de enige bekende Ferrari gebouwd met een type 243-motor, in principe een type 209 (330) blok uitgerust met driekleps koppen. Vanwege de smalle klephoek is er slechts één grote nokdekking per hoofd. Deze motor heeft ook dubbele ontsteking met twin bougies per cilinder. Eerst verkocht in Italië en vervolgens naar de Verenigde Staten. Verkocht naar Zwitserland in 1988. Zie voor verdere informatie de Histroy van 10287 elders!

S/n 11001 Scaglietti "Prototipo".

Het tweede Daytona Prototype. Originele kleur zilver. Voltooid in 1967 en gebruikt voor het testen op de Modena Autodromo, waar zij werd gefotografeerd door Pete Coltrin. Verkocht aan Luigi Chinetti Motors en getoond op de 1969 New York Auto Show samen met S/N 12301. Gebouwd op een 275 GTB/4 frame met dito vering en remmen, maar uitgerust met een "Daytona" stijl carrosserie met 275 GTB/4 neus met ongewoon platte koplampafdekking. De motor is ook van een 275 GTB/4. Dit is de auto die in de fabriek blijkens correspondentie als een "275 GTB/4 Daitona" werd geidentificeerd. Bracht zijn eerste jaren in de Verenigde Staten door en werd vervolgens verkocht aan Zwitserland in 1987 waar zij vandaag de dag nog steeds verblijft.

S/n 11795 365 GTB/4 Pininfarina "Prototipo".

Het derde Daytona prototype en enige prototype dat alleen door Pininfarina werd gebouwd en de eerste van de prototypes die werd uitgerust met de 365 4-nokken-motor. Originele kleur rood. Geïntroduceerd op de Autoshow van Parijs in 1968, op de Pininfarina stand. Ook gebruikt voor 365 GTB/4 homologatieaanvraag. Het chassis, de motor, het frame en de ophanging zijn min of meer standaard Daytona. Overdekte "Daytona stijl" koplampen. Algemeen uiterlijk van een standaard Daytona, maar afgekorte kofferdeksel (niet doorlopend tot in achterste carrosseriebeplating) en ongewoon grote achterwielen. Motortype 251 (standaard Daytona), met niet-standaard koppen. Het eerste prototype om te worden gemonteerd met electrische ramen en airconditioning. December 1970 verkocht aan Arturo Merzario, een Ferrari fabrieksteam-coureur. In donker blauw overgespoten. In de Verenigde Staten 1977 geïmporteerd. Hersteld in rood met zwart en getoond op het 1994 Pebble Beach Concours, bekroond met een tweede in zijn klasse. Talrijke andere concours awards. Nog steeds in de Verenigde Staten.

S/n 11929 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

De vierde Daytona Prototype gebouwd. Originele kleur wit, getoond op de 1968 Turijn Auto Show. Waarschijnlijk verkocht aan Ignazio Giunti, een Ferrari fabrieksteam-coureur. Later omgebouwd tot een Spyder in Europa. Geïmporteerd in de VS en nog steeds in de Verenigde Staten.

S/n 12037 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

Het vijfde prototype/eerste productie prototype. Oorspronkelijk licht blauw metalic. Geïntroduceerd op de Ferrari-stand op de Parijse Auto Show van 1968. Daarna getoond als een "Presscar" op Silverstone in September 1969. Keerde daarna terug naar de fabriek. Ing. Cocozza, de "vader van de Daytona" en een Ferrari fabrieksteam-coureur, werd gedood tijdens een rit in deze auto, in November 1969. De auto werd verwoest en bestaat niet meer.

S/n 12301 365 GTB/4 Scaglietti "Prototipo".

Volgens Ferrari Circolare Tecnica N. 155 geïdentificeerd als de eerste productie 365 GTB/4. 1969 New York Auto Show auto, met tweede prototype, S/N 11001 getoond. Lichtgeel met een zwart en rood interieur. S/N 12301 werd getoond met een "dummy" motor. Keerde terug naar de fabriek en werd uitgerust met een lopende motor. In principe een standaard Daytona, maar met "dunnere" bumpers, iets andere vorm van de deur en 1/4 vensterglas. In Zuid-Californië haar hele leven.

Ferrari Market Letter August 17, 1996.